Condes de pertot

En parlar clar

Las benalejas de macaron e canelat.

1.- Macaron e Canelat a Bordèu.

Un conde de la Camila Piantanida.

Arrevirada en gascon deu Miquèu Barís.

Macaron qu’es un gat vertadèrament simpatic. Que l’agrada minjar e har un cluc o un bec.

Canelat qu’es hèra finet, mes pro pauruc. Que coneish los tèits de Bordèu com la soa pòcha.

Espiatz ! Que va i aver ua grana hèsta a Bordèu !
E atz vist ? Que son lo Canelat e lo Macaron, los dus gats, qui l’organizan…
Ah ! Ah ! Que son tant petits e tant paurucs, ne i arribaràn pas jamés !
E persué pas ? ce ditz la murgueta.

Pendent aqueth temps, sus l’auta arriba, lo Canelat que vien de’s deishudar quan…

Quilhatz-ve ! ç’ahuca lo leonàs blu.
Ah ! Que m’as hèit paur, ce crida lo Canelat qui ariça l’esquia.
Desencusatz-me, ce se n’arrid lo leon. Anem, amanejatz-ve tots los dux, qu’atz ua grana hèsta a organizae. Que’m demandi ben se vatz i arribar…

Los dus gats que halan dab lo tram.

Que vam amuishar a tot lo monde que, medish s’èm petits, que podem har de granas causas !
Òh là là ! Que va trò viste ! ce crida Macaron qui cluca los uelhs.
Coratge ! ce’u bohan los ajòus gats dens los sons portreits.

Cada matin, lo Macaron que’s lava dens la soa hont la mei estimada, auprès de las soas amigas las estatuas.

Digun ne passa. La Thalia que n’aprofieita endé’s tornar cohar.

Aquò qu’es plan ! Ua hèsta ! Qu’espèri que i aurà banèras ! ce ditz l’Eufrosina.
Banèras ? On vam trobar aquò ? ce demanda lo Canelat.
Que credi qu’èi ua idea, ce respon lo son rebat dens lo miralh d’aiga.

E òc ! L’estadi qu’es l’endret saunejat tà empruntar quauquas banèras. Que haràn hòrt bèras decoracions per la hèsta… Mes quin còpa-cap, totas aqueras cordetas qui’s mesclan !

Au Parc bordalés, los dus gats qu’arriban tot esˑhlentats.

Qu’adori las hèstas ! Que m’aucuparèi de balhar las boniquerias ! ce ditz lo marcadèr de glacets.

Ua monaqueta qui hè lo guinhòl que’us ajuda a amassar las bèstias : « Avís a tots ! Qu’ètz invitats ad ua grana hèsta a nueit ! »

Ohh ! Quina ajuda preciosa !

Lo Macaron e lo Canelat que sorteishen deu parc e qu’espian la lista de las causas de har :

Òh là là ! Que cau enqüèra trobar lo de qué béver e la musica !
Qu’èm talament luenh deu centa-vila…
Qu’èi mau a las patonas ! ce’s planh lo Canelat. Lo leon qu’avè rason, ne i arribaram pas jamés.

Tot d’un còp, qu’entenen ua dròla de votz : « Ne’vs descoratgitz pas, gatòts ! »

Qu’es un mascaron ! Qu’es un mascaron qui’ns parla ! c’exclama lo Macaron, hèra halebard d’aver quasiment lo medish nom qu’aqueras simpaticas esculturas.
Prenetz lo passatge secret de l’arriu sosterran, que ganharatz temps ! ce torna préner lo cap de pèira en los muishant ua trapa dens lo sòu.

Lo Macaron e lo Canelat que son adara dens un vaishèth qui s’eslurra sur ua arribèra calma e hreda…

Que hè talament escurada…. Que soi solide que i a monstres, se chepiqueja lo Macaron.
Qu’èi paur… ce ditz Canelat en tremolant.
Òh ! ua escale ! un panèu ! qu’èm dejà arribats au centre de la vila !
Qu’es de ne pas créder ! s’exclama lo Canelat, qui desbromba tots los sons chepics.

Qu’arriban hèra viste en çò deu son amic Emilion, qui promet de menhar a béver tà la hèsta.

Que cau dromir un chic tà estar en fòrma anueit, ce’s aconselha l’Emilion.

Darrèr la botigueta, dens lo pati, que i a caishas vueitas qui son perfèits estujaderòts tà har un cluc.

Un cèop repausats, lo Macaron e lo Canelat que van au Gran-Teatre.

Ah, quins beròis fautulhs de velós ! Qu’i plantarí plan las urpias dehens…
Arrèsta aquò, ce ditz lo Canelat. Vien meilèu véder las petitas arratas de l’opera.
Genhèc, ua hèsta ! ce disen las dançairas. Que vieneram dab l’orquèstra !

Lo ser qu’es arribat, los calelhòts que son avitats… e la hèsta qu’es magica !

Lo Macaron e lo Canelat que hèn un torn de vira-vira. Que tornan trobar lo son amic lo leon blu, qui, pre’u parat, e s’es cambiat en leon de bòi.